De jaren zeventig waren een dynamische periode voor de beeldende kunst in Nederland. Kunstenaars experimenteerden met nieuwe materialen, vormen en concepten, en stelden traditionele grenzen van schilderkunst en beeldhouwkunst ter discussie. Bewegingen zoals conceptuele kunst, minimalisme en land art werden steeds zichtbaarder, terwijl kunstenaars ook maatschappelijke thema’s zoals milieu, feminisme en sociale gelijkheid in hun werk verwerkten.

In Almere, waar de stad vanaf de jaren 70 werd opgebouwd, bood de moderne stadsarchitectuur ruimte voor kunstprojecten en experimenten in openbare ruimtes. Tentoonstellingen, ateliers en kunstinitiatieven maakten kunst toegankelijk voor een breed publiek, en stimuleerden een gevoel van verbondenheid en participatie in het culturele leven. De kunst van de jaren zeventig weerspiegelde zo zowel de vrijheid van creatie als de maatschappelijke idealen van die tijd.

Er werd in alle kunstvormen geëxperimenteerd met acties en performances. Het speelde niet langer alleen in de musea af, maar het speelde zich meer en meer in de openbaarheid af.